Chodziło o to, ażeby ukryć przed spo­łeczeństwem właściwy zamysł propagando­wy i ukazać filmy antykomunistyczne jako „realistyczne obrazy wprost z życia wzięte”. Powoływano się na autorytety w dziedzi­nie znajomości komunizmu i Związku Ra­dzieckiego w rodzaju renegatów ruchu ro­botniczego jak George Orwell (autor głoś­nej książki „Rok 1984”, przeniesionej zresz­tą później na ekran), Aldous Huxley, Ignazio Silone, Arthur Koestler.Prasa pisała, że we wszystkich odejściach od komunizmu istnieje jakaś prawidłowość. Każdy jako tako inteligentny człowiek nie może znieść „komunistycznego totalitaryz­mu”, pozbawionego jakichkolwiek cech hu- mamtarnych. W istocie zaś, gdy studiuje się życiorysy renegatów, pojawia się zawsze ta sama prozaiczna przyczyna: strach przera­żonego intelektualisty, który nie bardzo zdaje sobie sprawę, w jaką przygodę ideową się uwikłał.