Nie zdobędzie się na przekreśle­nie wszystkiego, co swym czynem afirmo- wał. Hugon ginie z rąk swych dawnych to­warzyszy.Miłośnik Sartre’a dopatrzy się tu typo­wego dla autora egzystencjalistycznego ab­surdu i tragicznej ironii, zawartej w kole­jach losu Hugona walczącego o „samotniczą wolność”. Niezależnie od swej wątpliwej fi­lozoficznej wymowy sztuka Sartre’a jest mierna artystycznie i łatwo się dopatrzeć złej woli pisarza, przedstawiającego komuni­stów jako tuzinkowych morderców, rozstrzygających spory ideowe przy pomocy pisto­letu. W kilka lat później Sartre odżegnał się zarówno od sztuki, jak i filmu, który zresztą uprościł wszystkie konflikty, ograniczając się do niewybrednych ataków na komunistów. Nie trzeba dodawać, że oburzona była także publiczność francuska, która zbojkotowała film.