W ta­kich okolicznościach było rzeczą mało bez­pieczną lansowanie jedynie filmów propa­gandowych i przywracanie do łask hitlerow­skich reżyserów. Umiejętnie pracujące „Fil­mowe Towarzystwo Kredytowe” zaczęło pa­trzeć przez palce na tu i ówdzie powstające filmy ambitne. Charakterystycznym przy­kładem „nowej polityki” filmowej NRF był stosunek czynników oficjalnych do reżyse­ra Wolfganga Staudtego. Od czasu kiedy reżyser ten rozpoczął realizować filmy w Niemczech zachodnich, napotykał w swej twórczości na rozliczne kłopoty. A to bra­kowało nagle funduszy, a to zdejmowano jego filmy z ekranów — rzekomo z uwagi na oburzenie widzów. Po kilku jednak la­tach, zupełnie niespodziewanie, filmy Staud- tego tak poważnie rozprawiające się z hit­lerowską przeszłością, jak Róże dla prokura­tora czy Kiermasz, uzyskiwały gwarancję swobody wyświetlania.