W filmie Don Camillo w Moskwie życic w Związku Radzieckim sprowadzono do na­stępujących anegdot: a) kościoły są pozamy­kanej i przekształcone w spichlerze, na mąkę, gdzie stróże zachowali prawdziwą wiarę w Boga i czekają na lepsze czasy; b) nie­pewność życia politycznego w ZSRR prze­jawia się w tym, że zdezorientowani przed­stawiciele lokalnych władz nigdy nie wie­dzą, jaki portret dostojnika powiesić na uro­czystym miejscu. Po tych rewelacjach moż­na sądzić, że znajomość Związku Radziec­kiego jest u autorów włoskich równa zna­jomości autorów Żelaznej kurtyny albo, że po prostu w realizacji filmu palce maczali Amerykanie .Nie trzeba chyba dodawać, że antyradziec­kie filmy europejskie zakończyły się rów­nym fiaskiem propagandowym i finanso­wym co amerykańskie.