Wśród tak zmasowanej propagandy wo­jennej ginęły sporadyczne głosy rozsądku pojawiające się tu i ówdzie: „Najpierw — pisał na przykład berliński «Kurier — oglądaliśmy na ekranie różyczki polne, po­tem operetki i rewie, a teraz zjawiły się fil­my polityczne w tak wielkiej ilości i tak nieoczekiwanie, że można już mówić o praw­dziwej haussie na ten gatunek filmu”. Jednym z głównych przebojów tamtego okresu był film O świcie, wyrażający tęsknotę za zorganizowaniem własnych, niemieckich sił powietrznych. Oto jego treść: główny bo­hater, dowódca hitlerowskiej eskadry wracał ledwie żywy z niewoli radzieckiej. Pierw­sze kroki kierował natychmiast do swego dowódcy, by mu przekazać wiadomość o tym, że jego syn umarł w niewoli.