Czytelnik zwrócił być może uwagę na podkreślenie, że chodzi o abo­nenta przyłączonego do centrali miejskiej bezpośrednio. Są bo­wiem abonenci, którzy również należą do danej centrali miejskiej, ale przyłączeni są za pośrednictwem owej pomocniczej centrali, nazwanej satelitową. Dotyczy to przede wszystkim abonentów przedmieść, roz­rzuconych na znacznym terenie i dość odległych od centrali miejskiej. Prowadzenie od każdego z nich oddzielnej linii do centrali miejskiej byłoby dość kosztowne, przeto twórcy systemu postanowili po drodze, tak aby od każdego z tych abonentów było możliwie blisko, przewidzieć jeszcze jedną centralę o ograniczonych zadaniach i nieco odmiennych urządzeniach. Rzecz w tym, że nie zdarza się, aby wszyscy abonenci danego ob­szaru prowadzili jednocześnie rozmowy. Wobec tego można poczynić pewne oszczędności, ograniczając liczbę możliwych do jednoczesne­go zrealizowania połączeń pomiędzy centralą miejską a ową centralą pomocniczą (satelitową). W rezultacie do centrali satelitowej dołączo­nych jest kilkakrotnie więcej abonentów, aniżeli jest w niej wyjść; ale zainstalowane tam urządzenie — zwane koncentratorem abonenckim umożliwia przyłączenie każdego z abonentów do dowolnego akurat nie zajętego wyjścia lub wolnego wejścia niezależnie od tego, czy ten właśnie abonent do kogoś telefonuje, czy też ktoś telefonuje do niego.