Zmieniły się jedynie jej formy oddziaływania, które stały się bardziej róż­norodne, urozmaicone. Już nie tylko bezpo­średnie ataki antykomunistyczne, ale także ton rzekomego przekonywania, perswazji, wyjaśniania. Próbuje się usprawiedliwiać własne, agresywne poczynania, używa języ­ka aluzji, zawoalowanych porównań. W tych wszystkich przemianach widać coraz wy­raźniej, jak propaganda filmowa staje się częścią składową wojskowego arsenału wo­jennego. Jej język zmienia się w zależności od sytuacji międzynarodowej, potęgi krajów socjalistycznych i własnych możliwości od­działywania. Niezależnie od filmów antykomunistycz­nych i antyradzieckich, pod koniec lat czter­dziestych rozpoczęto realizację filmów, które próbowały w przyjaznym świetle przedsta­wiać wyczyny niemieckiego Wehrmachtu w czasie drugiej wojny światowej.