Występowanie wszystkich tych teorii jed­nocześnie obok siebie nie podważało cen­tralnej roli teoretyków „totalitaryzmu . Różniły się one wszystkie co najwyżej in­nym typem argumentacji antykomunistycz­nej.Precyzyjnie zorganizowane ośrodki propa­gandowe, używając jak najbardziej nowo­czesnych typów argumentacji naukowych przystąpiły do działalności wymierzonej w dwojakim kierunku: na rynek zewnętrz­ny i wewnętrzny, zachodni. Na eksport przemycano cały arsenał środków kontrre­wolucyjnych, do dyspozycji propagandy od­dano radio, prasę, telewizję. Wzmogła się działalność szpiegowsko-dywersyjna. Trudno było jednak korzystać z propagandy filmo­wej. Wiadomo, że ani Związek Radziecki, ani kraje demokracji ludowej filmów o ten­dencjach jawnie antykomunistycznych nie kupią.