Jednakże można było filmy takie kie­rować głównie do własnej publiczności, by tłumaczyć jej konieczność stosowania „to­talitarnej” propagandy antykomunistycznej i by rozprawiać się z siłami lewicowymi i postępowymi. Potrzebna była w tym celu reorganizacja zadań wielkich monopoli fil­mowych. Do stolicy „fabryki snów” wkro­czyła Komisja do Badania Działalności Antyamerykańskiej.Komisja utworzona została jeszcze w ro­ku 1938, ale jej działalność do końca wojny miała charakter czysto teoretyczny. Przypo­
mniano sobie o niej w roku 1947, kiedy już nakreślony został główny zrąb propagandy antykomunistycznej. „Komisja — pisze Elio Zarmatti składała się z dziewięciu człon­ków, których powiązania z bundem germa- no-amerykańskim, organizacją pronazistow- ską i Ku-Klux-Klanem nie były tajemnicą”.