Kilkakrotne powtórzenie tej próby pozwala na ujawnienie złych przejść pomiędzy wyprowadzeniami a obudową. Podobnym celom służy poddawanie układów wibracjom i udarom oraz stałym przyspieszeniom w specjal­nych wirówkach. Niezawodność całych partii (specjaliści używają terminu: populacji, czyli zbioru) wyprodukowanych układów można rozważyć na przy­kładzie pewnego wykresu przypominającego wannę w przekroju. W „pierwszym okresie życia” uszkodzenia występują stosunkowo czę­sto, ale intensywność ich szybko spada. Potem następuje okres stosun­kowo niezawodnego działania; w okresie trzecim pod wpływem zuży­cia i nieuchronnych zmian zachodzących w nich (podobnie jak i w ży­wym organizmie) intensywność uszkodzeń ponownie wzrasta.