Wschodnia egzotyka sprowadza się do ukazania plejady „kolorowych”, którzy z reguły grają rolę milczących i wiernych opiekunów „białych panów” lub bezmyśl­nych; i tępych dręczycieli. Pełno tu więc na­śladowania tradycyjnych postaci brukowych powieści o zagadkowym „Wschodzie”: po­słowie tajemnych sekt indyjskich, słudzy z uciętym językiem, mściwi i nieprzeniknie- ni Chińczycy, którzy na miejscu zbrodni nie pozostawiają najmniejszego śladu. W dodat­ku Fleming tę „romantyczną” tradycję upo­litycznia wmawiając, że każdy kolorowy człowiek jest z reguły komunistą lub sym­patykiem komunizmu.„Gorsze narody”, w hierarchii rozdziela­nia komplementów, to dla Fleminga wszyscy poza Brytyjczykami i Amerykanami. Tole­ruje się jeszcze czasem Francuzów i Szwaj­carów.