Kinematografie państw zachodnich znamy głów­nie z ich najlepszych osiągnięć. Rossellini, Berg­man, Bresson, Antonioni — te nazwiska są do­skonale znane każdemu miłośnikowi kina. Weszły one już na trwałe do panteonu nie tylko sztuki filmowej, ale współczesnej kultury światowej. Oglądając Przygodę, Wieczór kuglarzy lub Uciecz­kę skazańca zdajemy sobie sprawę, że prócz nie­wątpliwych dzieł o wysokich walorach artystycz­nych powstaje na Zachodzie wiele filmów spełnia­jących jedynie funkcję czysto propagandową, kształ­tujących określone tendencje polityczne i ideowe. Wbrew lansowanym powszechnie hasłom o „bez- ideowej sztuce”, polityka bywa dość często tema­tem filmów zachodnich. Przy czym porozumiejmy się od razu: nie chodzi o wielkie problemy poli­tyczne, nurtujące zarówno ludzi obozu socjali­stycznego jak i kapitalistycznego.